Turen naar edelherten op Hoge Veluwe (fotoserie)

Voorzichtig kijkt Iwan naar de open plek in het bos. Er liggen heerlijke appeltjes die hij graag lust. Maar achter de houten planken van de hut even verderop ziet hij iets bewegen. Een kinderhand, een fototoestel... Gevaar? Iwan schudt even met zijn grote kop en stapt dan bijna deftig de open plek op. Vijf hinden volgen hem.

Iwan heeft gelijk. De elf kinderen in de observatiehut in het Nationale Park De Hoge Veluwe in Hoenderloo zijn helemaal niet gevaarlijk. Ze doen op deze regenachtige woensdagmiddag mee aan een heuse kinderbronstexcursie.

Wat een excursie is, dat weten de kinderen en hun ouders wel. Maar wat is bronst? De gids van deze middag, Henny Rave, weet er alles van. Ze neemt de groep mee naar het bos. „Vanmiddag ga ik jullie veel vertellen over herten. Het is nu namelijk de bronsttijd. Dat is de periode waarin herten vrouwtjes gaan zoeken om te paren.”

Hertenpad
Gehuld in regenjassen en met laarzen aan de voeten stappen de kinderen flink door. Een modderig pad voert hen dieper en dieper het bos in. Gids Henny staat af en toe stil om iets uit te leggen en wijst een hertenpad aan dat nauwelijks zichtbaar tussen de bomen verdwijnt.

Dan staat de groep plots voor een gesloten hek. Hier mag gewoon publiek niet komen, maar deze groep wel!

Het slot gaat open. „Sst, nu zijn we bijna bij de observatiehut, waar we misschien herten zien. Héél stil zijn hoor, anders zijn ze al weg voor wij er zijn.” Zachtjes lopen de kinderen naar de hut toe. Via een paar grote kieren in het hout kunnen ze een open plek zien. En ja, daar staan drie herten. „Dat zijn hinden”, fluistert Henny. „Zo noemen we een vrouwtjeshert.”

Burlen
Schrikken de dieren van een het geklik van een fototoestel? Van het ritselen van de regenjassen? Niemand die het weet, maar al snel spitst het drietal hinden de oren en rent het bos in. Geen dier laat zich meer zien. „Dat is jammer, niets aan te doen”, zegt de gids. Ondertussen vertelt ze nog meer interessante dingen over de bronsttijd. Over het vechten van de herten, over irritante eenjarige herten die achterna gezeten worden door grote mannetjes en over de namen die jachtopzieners aan de herten hebben gegeven. „Eentje heet Iwan, da’s een hele grote.”

Natuurlijk gaat het ook over burlen. Weer moeten de kinderen stil zijn. „Eens horen of we een burl horen.” En jawel, in de verte klinkt een brommend geluid. Prachtig! Maar Henny schudt haar hoofd. „Dat is een motorkettingzaag.” O...

Gewei
„We kijken nog één keer, dan gaan we terug”, besluit Henny na een kwartier. De kinderen turen door de kieren. Hier en daar klinkt een teleurgestelde zucht. Opeens verschijnt er een eind bij de hut vandaan een kop met een groot gewei erop. „Daar is er één”, juicht een meisje bijna. „Niet te hard!” waarschuwt haar moeder lachend. Maar inderdaad, daar komt een prachtig edelhert met vijf hinden aan. Natuurlijk hebben de dieren allang in de gaten dat er kinderen in de hut zitten, want Iwan –zo noemen we het grote edelhert maar even– kijkt af en toe waakzaam in de richting van de observatieplaats.

Gelukkig blijven Iwan en zijn vrouwtjes behoorlijk lang op de open plek. Ze eten wat, kijken af en toe naar de kinderen en laten zich gewillig fotograferen. Dan is tijd om terug te gaan. Het is gestopt met regenen, de zon breekt zelfs even door. Het weer lijkt op de excursie. Even leek de tocht in het water te vallen, maar Iwan en zijn vijf hinden maken het helemaal goed.

Twee kinderen vertellen Kits wat ze van de excursie vonden:

Cas Horsten (11) uit Arnhem is al vaker in het Nationale Park De Hoge Veluwe geweest. Hij is dol op de natuur. „Dieren zijn erg mooi. Dat we op het laatste moment die groep herten nog zagen, was echt leuk. Ook de tocht naar de hut toe was interessant, omdat de gids van alles vertelde over hoe herten leven en waar ze hun voedsel vinden.”

Ophir Rotem (11) komt uit Israël en woont in een klein dorpje vlak bij Jeruzalem. Samen met haar ouders en twee zusjes is ze in Nederland op vakantie. „De excursie was mooi. Ik had niet verwacht dat we echt wilde herten zouden zien. Wel jammer dat er alleen af en toe iets werd vertaald, maar wat we zagen maakte veel goed. Nederland is trouwens een leuk land, ik zou graag nog langer blijven.”

× ← →