Het winnende verhaal van... Rosalie

Gewapend met verrekijker gaat Bas met zijn vriend Stef op zoek naar de wielewaal. Wat Stef niet weet is dat Bas de randen rond de lenzen vol schoensmeer heeft gesmeerd. Bas verkneutert zich al: straks loopt Stef met een zwarte bril op z’n snuit nadat hij de verrekijker gebruikt heeft. Maar... niet stef kijkt door de verrekijker, maar de boswachter...

Jongens, fantastisch! Langzaam haalt de boswachter de verrekijker van zijn ogen. Stef schrikt, wat heeft de boswachter nu? Hij kijkt naar Bas. Bas wordt rood. Stef opent zijn mond al om iets te zeggen, maar Bas houdt zijn vinger voor zijn lippen. De boswachter heeft niets in de gaten. Hij kijkt opnieuw door de verrekijker. „Jongens, dit heb ik al jaren niet gezien! En nu zomaar door een stelletje kwajongens…” Hij haalt de verrekijker weer van zijn ogen. De zwarte rand is nog dikker geworden.

De boswachter krabt achter zijn oor. „Weet je wat ik doe…”, mompelt hij. „Johan en Willem zullen vast hier nog ergens rondlopen.” Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak en opent Twitter en typt: @vogelvriendenBiesbosch Wielewaal na twee jaar weer terug in de Biesbosch #Wielewaal #DeDoolhof #Blijfopdepaden
Misschien, denkt de boswachter, komt Gertrude ook wel kijken. En ja hoor, na een kwartiertje komt Gertrude met Johan en Willem en nog een paar vogelaars. Hun mond gaat open van verbazing als ze de boswachter zien. Maar ze durven niets te zeggen. „Waar istie?” vraagt Willem dan maar. „Daar”, wijst de boswachter. Ze kijken allemaal door hun verrekijker. Behalve Gertrude, zij heeft er geen bij zich. „Hier”, zegt de boswachter, „je mag deze wel gebruiken.” „Dankjewel, lieve Thomas!” zegt ze. De wielewaal roept dudeljoo – dudeljoo! „WOW!” zeggen ze allemaal tegelijk. Als Gertrude de verrekijker terug wil geven, ziet de boswachter de zwarte vegen op haar gezicht. „Wat heb je nu…?” „Niks”, zegt Gertrude. „Je gezicht is zwart!” „Ja, maar dat van jou ook!” zegt Gertrude dan. Op dat moment sluipen de jongens stilletjes weg.
Bas ligt in bed. Maar hij kan niet slapen. Hij denkt aan de zwarte schoensmeer. En aan de verrekijker, die de boswachter nog heeft. Vader en moeder kijken verbaasd als Bas naar beneden komt. Bas vertelt het hele verhaal. Vader en moeder zijn boos en vinden het grappig tegelijk. „Maak het maar goed”, zegt vader.
De volgende morgen ligt er een pakketje in de brievenbus bij de boswachter: een chocoladereep met een briefje en daarop staat: „Sorry voor de zwarte randen en we zullen voortaan op de paden blijven. Mogen we alstublieft onze verrekijker terug? Groetjes van Bas en Stef”