Het winnende verhaal van... Gerson

Gewapend met verrekijker gaat Bas met zijn vriend Stef op zoek naar de wielewaal. Wat Stef niet weet is dat Bas de randen rond de lenzen vol schoensmeer heeft gesmeerd. Bas verkneutert zich al: straks loopt Stef met een zwarte bril op z’n snuit nadat hij de verrekijker gebruikt heeft. Maar... niet stef kijkt door de verrekijker, maar de boswachter...

Hij tuurt door de verrekijker. „Inderdaad, het is de Wielewaal”, zegt de boswachter zacht.Hij glimlacht, maar... die glimlach verdwijnt als hij ziet dat het rechterpootje van de wielewaal gebroken is. De boswachter is woedend. Hij rent naar het beestje toe, maar glijdt uit over een gladde tak. „Auw!...”, roept de boswachter. Hij ligt op zijn buik en gezicht.

De wielewaal is een eindje verder gegaan. De boswachter kijkt zo kwaad naar Bas en Stef dat die zich niet durven te verroeren. Dan buldert de boswachter: „Wegwezen! Door jullie ben ik mijn zonnebril kwijt geraakt.”  „Ja”, zegt Bas „en door u ben ik mijn verrekijker kwijtgeraakt.”  „O”, zegt de boswachter. „Oh”, zegt Stef. „Wat oh?” vraagt de boswachter. „U heeft iets om uw ogen”, zegt Stef. „Wat is er met mijn ogen aan de hand?” vraagt de boswachter. „Ja”, zegt Bas, „een soort bril.” En dan rennen de twee kwajongens héél hard weg.

Als ze thuis zijn gekomen, wacht daar de vader van Bas. Stef rent naar zijn eigen huis. Bas krijgt thuis straf: drie weken de tuin schoffelen. Elke week één keer. En Stef krijgt ook straf. Hij moet een week lang elke dag de boodschappen halen voor zijn moeder. En dat is níet leuk! De boswachter doet er nog een schepje bovenop en laat de jongens een schilderij maken. Van de wielewaal. Maar wat dat worden moet... De jongens hebben helemaal geen schildertalent. Een wielewaal herkennen, dat kunnen ze, maar schilderen...

Als de boswachter ’s avonds in de spiegel kijkt, heeft hij wel een bril op, maar hij voelt hem niet. Hij voelt aan de bril en ziet dat hij kapot gaat. Hij ruikt aan zijn vinger en denkt: „Dit is schoensmeer én een soort bril. Die bedriegers!” Toch lacht hij zachtjes…