Millvina Dean zat als baby op de Titanic

Millvina Dean was de laatste overlevende van de Titanic. Ze stierf in 2009, 97 jaar oud. Toen ze met de Titanic meeging, was ze een baby van twee maanden. Pas op haar achtste vertelde haar moeder haar hierover.

Millvina weet het al een poosje: haar moeder gaat opnieuw trouwen. Haar eigen vader leeft niet meer. Aan de muur in de slaapkamer hangt zijn foto wel, maar ze herinnert zich hem niet. Dat kan ook niet, want ze was nog maar een baby toen haar vader stierf. Nu is ze acht jaar. En eigenlijk wel heel nieuwsgierig. Ze zou best wel wat meer over hem willen weten dan alleen zijn naam. Bertram Dean, zo heette hij. En dat kan ze makkelijk onthouden, want zo heet haar broer ook. Maar hoe is haar vader eigenlijk gestorven? Meestal zegt haar moeder niets als ze ernaar vraagt. Vandaag is het anders.

‘Weet je wel dat we eigenlijk met ons hele gezin naar Kansas zouden emigreren?’ vraagt haar moeder. Millvina schudt haar hoofd. ‘Kansas? Waar is dat?’ ‘Dat is een plaats in Amerika. Er woont familie van je vader. Daar wilden wij een eigen zaak beginnen, met tabak.’

Haar moeder stopt alweer met praten. Daarom vraagt Millvina het zelf maar: ‘En waarom ging het dan niet door? We wonen niet in Amerika, maar in Engeland!’ ‘We kwamen er nooit aan. Eerst hadden we al de pech dat het schip waarmee we naar Amerika zouden gaan, niet voer. Er was een kolenstaking. Toen hoorden we dat we ook met de eerste vaart van de Titanic mee zouden kunnen. Maar ja... ’

Millvina gaat rechtop in haar stoel zitten. De Titanic! Daar heeft ze al zo veel over gehoord. Het prachtige, grote passagiersschip. Zo’n groot schip als er nog nooit eerder was. Een schip dat niet zou kunnen zinken, maar dat toch zonk. Zo zou God laten zien dat de mensen alleen veilig zijn bij Hem. Ja, dat verhaal kent ze zeker! En dan begint haar moeder te vertellen.

‘De eerste paar dagen ging de reis best goed. Ik was van tevoren wel zenuwachtig hoe het met jou zou gaan. Je was nog heel klein, nog maar negen weken! En we hadden geen kamer voor onszelf. Dat was iets voor de rijke mensen. Wij hadden de derde klas geboekt. Maar het ging prima, je sliep heerlijk op het schip. Misschien omdat je lekker heen en weer bewoog op de golven. In de vierde nacht stopten de motoren en hoorde papa dat er van alles gebeurde. Hij ging meteen kijken wat dat was. Hij had slecht nieuws toen hij terugkwam.’

Er valt een paar tranen op haar moeders rok. Millvina probeert er niet naar te kijken. ‘We waren niet meer veilig onderin het schip. We moesten naar het dek. Ik haalde jou meteen uit bed en papa droeg Bertram. De vrouwen en kinderen mochten als eerste in de reddingsboten. Toen de mensen zagen hoe klein jij nog was, maakten ze meteen plaats voor ons. Papa zou in een andere reddingsboot stappen, zei hij.’

Millvina begrijpt al wat er gaat komen. ‘Dat was zeker niet gelukt?’ Dan schudt haar moeder haar hoofd. ‘Je vader was heel dapper. Omdat hij meteen op het dek ging kijken toen hij wat hoorde, en ons kwam roepen, zijn wij gered. Veel andere mensen uit de derde klas kwamen te laat, toen waren de reddingssloepen al vol. De rijke mensen mochten er eerder op.’

Natuurlijk gaat het verhaal nog verder. Stukje bij beetje vertelt Millvina’s moeder er meer over. Soms zit er wel een week tussen voor ze er weer iets over zegt. Zo moeilijk vindt ze het om erover te praten. Ze vertelt hoe ze Millvina in een doek gewikkeld op haar schoot vasthield en hoe een ander schip hen te hulp schoot. En ze glimlacht uiteindelijk een beetje als ze zich herinnert dat alle mensen Millvina vast wilden houden, omdat ze het zo bijzonder vonden dat zo’n klein baby’tje de ramp had overleefd. ‘Op een gegeven moment hadden ze een regel ingesteld: iedereen mocht je maar maximaal tien minuten vasthouden.’

Millvina vindt het jammer dat ze er niets meer van weet, maar volgens haar moeder moet ze daar juist blij mee zijn. ‘Toch blijft het een gek idee dat ik anders in Amerika zou wonen’, bedenkt Millvina dan hardop. En nu ze het verhaal kent, kijkt ze altijd even extra goed naar de foto van haar vader, als ze er langs loopt. Hij werd 25 jaar en stierf op zee, samen met ongeveer 1500 anderen.

× ← →